Laban Lang Kapwa ko Mag-aaral

 Para sa mga kapwa mag-aaral na nakakaranas ng mga pagsubok, nais kong iparating na hindi ka nag-iisa sa iyong pinagdadaanan. Alam ko na minsan, parang napakabigat ng mga hamon—ang mga takdang-aralin, mga eksaminasyon, at ang mga pangarap na gustong matamo. Ngunit, tandaan mo na ang bawat pagkatalo at pagkabigo ay hindi nagtatapos sa pagkatalo ng buong buhay mo. Ang mahalaga ay kung paano ka bumangon at patuloy na lumaban.

Maglaan ka ng oras para sa iyong sarili—pahinga, mag-relax, at gawin ang mga bagay na nagpapasaya sa iyo. Huwag matakot humingi ng tulong, hindi ka kahinaan dahil nagpapakita ito ng lakas. Ang mga kaibigan, pamilya, at mga guro ay nariyan upang magbigay gabay at suporta.

Huwag mong kalimutan na bawat maliit na hakbang ay isang tagumpay. Magtiwala sa sarili mo at sa iyong kakayahan. Ang lahat ng pagsubok na ito ay makakayanan mo at magsisilbing hakbang patungo sa mas maganda at mas matagumpay na bukas. Kaya laban lang, mag-aaral! Makakaya mo ‘y

an.

Tula(Sa Madilim na Rehas)

Bilanggo na Nagbago at Nakalaya

Sa likod ng rehas, siya’y napagod,

Ang mga araw na puno ng pagluha’t sakit.

Ngunit sa paggawa, siya’y muling nagbago,

Kalayaan sa puso, unti-unting sumik.

Sa bawat hakbang, siya’y natutong magpatawad,

Ang pagkatalo ay naging lakas, hindi na galit.

Ang bilanggo'y muling tumayo at lumaya,

Sa sipag at gawa, nakamtan ang tunay na kalayaan.

Hindi sa pader ang kanyang nakita,

Kundi sa gawa, sa bawat pag-asa.

Ang bilanggo’y hindi na bihag ng dilim,

Sa paggawa, nakalaya, at mulin

g nagningning.

Tanka

 Lipunan, naglalakbay, (5)

Hirap at dilim, sumik, (7)

Pag-asa’y muling buhay, (5)

Kung magtulungan tayo, (7)

Pagbabago’y darating. (7)

Puerto Galera

 

 

Pag-ibig ko'y sayo Lamang

Sa unang sulyap, ang mundo’y nagniningning,

Puno ng pangako, magkasamang tumingin.

Naglakbay ang puso, walang alinlangan,

Sa landas ng pag-ibig, sabay na naglalakbay.

Ngunit sa bawat hakbang, may lihim na sumik,

Sa mga mata'y nagtatago ng sakit.

Pag-ibig na sinumpaan, unti-unting nawasak,

Sa isang pag-ikot, nagbago ang lahat.

Ang kamay na matagal na hawak, iniwan,

Ang pangako’y naglaho sa hangin.

Sa dulo ng lahat ng saya at lungkot,

Ang pag-ibig na tinanggap, natapos 

din ng magaan.

Tanaga

Dagat ay tahimik ngayon,

Hangin ay malamig at malamya,

Sa ilalim ng araw, liwanag,

Kalikasang kay saya.

Dagli ( Sa Gitna Ng Ulan)

 Sa Gitna ng Ulan

Sa lakas ng ulan, tumakbo si Jayson papunta sa sementeryo. Bitbit niya ang isang bulaklak, basa at marumi dahil sa putik. Hindi niya ininda ang lamig o ang bigat ng ulan, gusto lang niyang puntahan ang puntod ng ina.

Pagdating doon, naupo siya at tahimik na nagdasal. “Inay, ang sakit pa rin ng iniwan mo ako,” bulong niya habang tumutulo ang luha niya kasabay ng ulan. Biglang may narinig siyang boses mula sa likod.

“Bakit ka umiiyak, anak?”

Lumingon siya at nakita ang isang babae. Basa rin ito sa ulan at may hawak na bulaklak, katulad ng sa kanya. “Ikaw ba si... inay?” tanong ni Jayson, nanginginig ang boses.

“Oo, anak,” sagot ng babae. “Huwag kang malungkot. Lagi akong nasa tabi mo.”

Ngunit nang magbalik si Jayson ng tingin, wala na ang babae. Natulala siya pero may kakaibang gaan sa kanyang loob.

Ang twist? Mali pala ang puntod na pinuntahan niya. Hindi iyon sa kanyang ina, pero ang kaluluwang nagpakita ay tila ginabayan siya sa pagbitaw sa kanyang lungkot.

Maikling kwento Ng Barangay San Isidro

Pagkakaisa sa Barangay  San Isidro

Sa bayan ng San Isidro, kilala ang mga tao sa kanilang pagkakaisa at malasakit sa isa’t isa. Isang araw, sinalanta ng malakas na bagyo ang bayan. Maraming bahay ang nasira, at ang mga pananim ay nalubog sa baha. Sa kabila ng kalamidad, nagtipon ang mga mamamayan upang magtulungan. Ang mga kabataan ay nagtulong-tulong sa paglilinis ng lansangan, habang ang mga matatanda ay nagluto ng pagkain para sa lahat. Ang mga mangingisda ay nagbigay ng kanilang huling huli upang ipamahagi sa mga nangangailangan. Hindi inalintana ng bawat isa ang hirap dahil alam nilang mas malakas sila kung magtutulungan.

Habang unti-unting bumabangon ang bayan, lalo pang tumibay ang samahan ng mga tao. Nagkaroon ng sama-samang pagtatanim sa bukirin upang muling itayo ang kabuhayan. Ang mga karpintero at mason ay nagtulong-tulong upang ayusin ang mga nasirang bahay. Nag-organisa rin ang kababaihan ng libreng pag-aaral para sa mga bata upang hindi sila maiwanan sa kanilang pag-aaral. Dumating ang tulong mula sa ibang bayan, ngunit higit pa rito, ipinakita ng mga taga-San Isidro ang diwa ng pagkakaisa. Sa bawat araw na lumipas, kitang-kita ang pagsusumikap ng bawat isa na bumangon mula sa hirap.

Sa huli, naging simbolo ng bayan ng San Isidro ang pagkakaisa. Ang dating sugatang bayan ay muling bumangon, mas malakas at mas matatag. Ang pagkakaibigan at pagmamahalan ng bawat isa ang nagsilbing pundasyon ng kanilang tagumpay. Dahil dito, hindi lamang nila naiahon ang kanilang kabuhayan, kundi naipamana rin ang aral ng pagkakaisa sa susunod na henerasyon. Sa San Isidro, naging totoo ang kasabihang, "Sa pagkakaisa, may tagumpay."

Kahalagahan Ng Pagsulat

 

Tula para sa mga OFW

 

     Buhay OFWs

Sa banyagang lupa, sila’y naglakbay,

Iniwan ang pamilya, pangarap ay inakay,

Sa hirap at pagod, di sila tumigil,

Para sa kinabukasan ng mga mahal sa buhay, nagsikap ng tapat.

Bawat araw, luhang hindi nakikita,

Sa ilalim ng araw, sila’y nagtitiis,

Ngunit ang puso’y puno ng pag-asa,

Sa bawat sakripisyo, ang tagumpay ay naghihintay.

OFW, ikaw ang tunay na bayani,

Sa bawat paglakbay, ikaw ang guro ng tapang,

Ang iyong sakripisyo’y nagbibigay liwanag,

Sa pamilya at bayan, ikaw ang simbolo ng tunay

 na pagmamahal.

Haiku(halimbawa)

Pusoy kay saya

Nung ako ay magpasya

Saya ang dala

Digital Poster(MINDOREÑO))