Dagli ( Sa Gitna Ng Ulan)

 Sa Gitna ng Ulan

Sa lakas ng ulan, tumakbo si Jayson papunta sa sementeryo. Bitbit niya ang isang bulaklak, basa at marumi dahil sa putik. Hindi niya ininda ang lamig o ang bigat ng ulan, gusto lang niyang puntahan ang puntod ng ina.

Pagdating doon, naupo siya at tahimik na nagdasal. “Inay, ang sakit pa rin ng iniwan mo ako,” bulong niya habang tumutulo ang luha niya kasabay ng ulan. Biglang may narinig siyang boses mula sa likod.

“Bakit ka umiiyak, anak?”

Lumingon siya at nakita ang isang babae. Basa rin ito sa ulan at may hawak na bulaklak, katulad ng sa kanya. “Ikaw ba si... inay?” tanong ni Jayson, nanginginig ang boses.

“Oo, anak,” sagot ng babae. “Huwag kang malungkot. Lagi akong nasa tabi mo.”

Ngunit nang magbalik si Jayson ng tingin, wala na ang babae. Natulala siya pero may kakaibang gaan sa kanyang loob.

Ang twist? Mali pala ang puntod na pinuntahan niya. Hindi iyon sa kanyang ina, pero ang kaluluwang nagpakita ay tila ginabayan siya sa pagbitaw sa kanyang lungkot.