Laban Lang Kapwa ko Mag-aaral

 Para sa mga kapwa mag-aaral na nakakaranas ng mga pagsubok, nais kong iparating na hindi ka nag-iisa sa iyong pinagdadaanan. Alam ko na minsan, parang napakabigat ng mga hamon—ang mga takdang-aralin, mga eksaminasyon, at ang mga pangarap na gustong matamo. Ngunit, tandaan mo na ang bawat pagkatalo at pagkabigo ay hindi nagtatapos sa pagkatalo ng buong buhay mo. Ang mahalaga ay kung paano ka bumangon at patuloy na lumaban.

Maglaan ka ng oras para sa iyong sarili—pahinga, mag-relax, at gawin ang mga bagay na nagpapasaya sa iyo. Huwag matakot humingi ng tulong, hindi ka kahinaan dahil nagpapakita ito ng lakas. Ang mga kaibigan, pamilya, at mga guro ay nariyan upang magbigay gabay at suporta.

Huwag mong kalimutan na bawat maliit na hakbang ay isang tagumpay. Magtiwala sa sarili mo at sa iyong kakayahan. Ang lahat ng pagsubok na ito ay makakayanan mo at magsisilbing hakbang patungo sa mas maganda at mas matagumpay na bukas. Kaya laban lang, mag-aaral! Makakaya mo ‘y

an.

Tula(Sa Madilim na Rehas)

Bilanggo na Nagbago at Nakalaya

Sa likod ng rehas, siya’y napagod,

Ang mga araw na puno ng pagluha’t sakit.

Ngunit sa paggawa, siya’y muling nagbago,

Kalayaan sa puso, unti-unting sumik.

Sa bawat hakbang, siya’y natutong magpatawad,

Ang pagkatalo ay naging lakas, hindi na galit.

Ang bilanggo'y muling tumayo at lumaya,

Sa sipag at gawa, nakamtan ang tunay na kalayaan.

Hindi sa pader ang kanyang nakita,

Kundi sa gawa, sa bawat pag-asa.

Ang bilanggo’y hindi na bihag ng dilim,

Sa paggawa, nakalaya, at mulin

g nagningning.

Tanka

 Lipunan, naglalakbay, (5)

Hirap at dilim, sumik, (7)

Pag-asa’y muling buhay, (5)

Kung magtulungan tayo, (7)

Pagbabago’y darating. (7)

Puerto Galera

 

 

Pag-ibig ko'y sayo Lamang

Sa unang sulyap, ang mundo’y nagniningning,

Puno ng pangako, magkasamang tumingin.

Naglakbay ang puso, walang alinlangan,

Sa landas ng pag-ibig, sabay na naglalakbay.

Ngunit sa bawat hakbang, may lihim na sumik,

Sa mga mata'y nagtatago ng sakit.

Pag-ibig na sinumpaan, unti-unting nawasak,

Sa isang pag-ikot, nagbago ang lahat.

Ang kamay na matagal na hawak, iniwan,

Ang pangako’y naglaho sa hangin.

Sa dulo ng lahat ng saya at lungkot,

Ang pag-ibig na tinanggap, natapos 

din ng magaan.

Tanaga

Dagat ay tahimik ngayon,

Hangin ay malamig at malamya,

Sa ilalim ng araw, liwanag,

Kalikasang kay saya.

Dagli ( Sa Gitna Ng Ulan)

 Sa Gitna ng Ulan

Sa lakas ng ulan, tumakbo si Jayson papunta sa sementeryo. Bitbit niya ang isang bulaklak, basa at marumi dahil sa putik. Hindi niya ininda ang lamig o ang bigat ng ulan, gusto lang niyang puntahan ang puntod ng ina.

Pagdating doon, naupo siya at tahimik na nagdasal. “Inay, ang sakit pa rin ng iniwan mo ako,” bulong niya habang tumutulo ang luha niya kasabay ng ulan. Biglang may narinig siyang boses mula sa likod.

“Bakit ka umiiyak, anak?”

Lumingon siya at nakita ang isang babae. Basa rin ito sa ulan at may hawak na bulaklak, katulad ng sa kanya. “Ikaw ba si... inay?” tanong ni Jayson, nanginginig ang boses.

“Oo, anak,” sagot ng babae. “Huwag kang malungkot. Lagi akong nasa tabi mo.”

Ngunit nang magbalik si Jayson ng tingin, wala na ang babae. Natulala siya pero may kakaibang gaan sa kanyang loob.

Ang twist? Mali pala ang puntod na pinuntahan niya. Hindi iyon sa kanyang ina, pero ang kaluluwang nagpakita ay tila ginabayan siya sa pagbitaw sa kanyang lungkot.