Maikling Kwento

 Ang Hagupit ng Bagyong Kristine

           Sa bayan ng San Pascual, isang tahimik na lugar sa Isabela, abala si Mang Kanor sa kanyang bukirin. Araw-araw niyang nililinang ang lupa para sa kanilang hanapbuhay. Ngunit noong araw na iyon, napansin niya ang kakaibang ihip ng hangin. Ang madilim na ulap ay tila nagbabadya ng masamang panahon. “Mukhang paparating ang bagyo,” sabi niya sa sarili habang mabilis na tinatapos ang gawain.

            Pagdating niya sa bahay, sinalubong siya ni Aling Marie, ang kanyang asawa. “, sabi sa radyo, Signal No. 4 na daw! Kailangang maghanda tayo agad,” wika nito habang abala sa pag-iimpake ng mga gamit. Nakita niyang abala rin ang kanilang mga anak na sina Ella at Jay. “Tay, ano po ang gagawin natin? Nakakatakot po ang bagyo,” tanong ni Ella habang hinahawakan ang isang maliit na bag. “Huwag kayong mag-alala. Ang mahalaga, magkasama tayo,” sagot ni Mang Kanor habang inaayos ang mga lubid na itatali sa bubong.

         Pagsapit ng gabi, nagsimula nang magwala ang bagyo. Malakas ang ulan at hangin, tila gusto nitong sirain ang kanilang maliit na bahay. Ang bawat kalampag ng yero ay nagdulot ng kaba sa kanilang pamilya. “Kanor, lumalakas pa ang ulan!” sigaw ni Aling Marie habang yakap ang mga bata. Biglang bumigay ang likurang dingding ng bahay at pumasok ang tubig baha. “Marie, kailangan na nating lumikas!” sigaw ni Mang Kanor.

        Mabilis nilang kinuha ang ilang gamit na maaari nilang dalhin. Mahigpit na hinawakan ni Mang Kanor ang kamay ni Jay, habang si Aling Marie naman ay bitbit si Ella. Sa labas, halos hindi na nila makita ang daan dahil sa lakas ng ulan at hangin. Ang tubig baha ay mabilis na tumataas, kaya’t dahan-dahan silang naglakad patungo sa evacuation center.

           Pagdating nila roon, maraming tao ang naghahanap din ng masisilungan. May mga umiiyak, may mga tahimik na nagdarasal, at may mga naghahanap ng kanilang mga nawawalang mahal sa buhay. Inilagay ni Aling Marie ang kanilang mga anak sa gilid upang makapagpahinga. “Ang mahalaga, ligtas tayong lahat,” wika niya habang pinupunasan ang mga basang damit ng mga bata.

          Kinabukasan, nang humupa ang bagyo, bumalik si Mang Kanor sa kanilang bahay upang tingnan ang kalagayan nito. Ngunit halos hindi niya makilala ang paligid. Wasak ang kanilang bahay; ang mga dingding ay natangay ng tubig baha, at ang kanilang taniman ng palay ay lubog sa putik. Napaupo siya sa lupa, iniisip kung paano sila magsisimula.

           “Mahal, kaya natin ito. Magtutulungan tayo,” sabi ni Aling Marie na umupo sa tabi niya. Sa tulong ng kanilang mga kapitbahay, unti-unti nilang inayos ang kanilang bahay. Sama-sama silang naglinis, nagtayo ng pansamantalang silungan, at muling nagtanim sa kanilang bukid. Sa kabila ng hirap, hindi sila nawalan ng pag-asa.

              Lumipas ang mga linggo, unti-unting bumalik ang sigla ng kanilang buhay. Bagamat hindi pa buo ang kanilang bahay, masaya silang magkakasama. “Ang mahalaga, buhay tayo. Magtutulungan tayo para bumangon,” sabi ni Mang Kanor habang pinapanood ang kanyang mga anak na naglalaro sa harapan ng kanilang tahanan. Sa bawat hamon, natutunan nilang huwag sumuko. Sa likod ng bagyo, palaging may bagong umaga at pag-asa.