Ang Liyab ng Ala ala(Undas)

 Habang naglalakad kami papunta sa sementeryo para sa taunang pagbisita, napansin namin ang kakaibang katahimikan sa paligid. Biglang dumilim ang kalangitan, at ang mga kandilang nakatirik sa mga puntod ay tila kumikislap ng mas maliwanag. Pagdating namin sa puntod ng aming tita, may naramdaman kaming malamig na hangin na umihip, at sa kabila ng aming lungkot, parang may pamilyar na halimuyak na pumalibot sa amin—parang pabango niya noong siya’y nabubuhay pa. Nagsimula ang kapatid kong magkwento tungkol sa masasayang alaala namin kasama siya, nang biglang may narinig kaming tila bulong, na para bang boses ng aming tita na nagpapasalamat sa aming pagdalaw.

Habang sinisindihan namin ang mga kandila, ang bawat liyab ay parang sumasayaw sa hangin, nagbigay ng kakaibang liwanag na nagpasaya sa aming puso. Sa mga sandaling iyon, naramdaman namin ang init ng kanyang pagmamahal at ang kanyang presensya, kahit sa isang paraan na hindi namin inaasahan. Ito ay tila isang paalala na kahit ang kamatayan ay hindi hadlang sa tunay na pagmamahalan—na sa kabila ng distansya, patuloy siyang gumagabay at nananatiling bahagi ng aming buhay.